her mevsimi sensiz çiziyorum
kumrulara kulak veriyorum aldırmadan zamana
ganj’a düşen güneş yansımasına gözlerimi
öylesine yaşıyorum şafakta gelinsi rüzgar esintisini


sabahçı kahvesinde karşılaşıyorum ara sıra dostlarla
aynı masa aynı ben değişmeğenler çok
ama sandalyeler dışında seni soran yok
anmıyorum adını söz gelişi laf arasında
manşetten konu uydurup ucuyla dilimin
yer bakmıyorum kelimelerin dar avlularında
eskisi gibi süsleyip püs vermiyorum sesimin yankısına
düşmüyorsun sonbahar yaprağı misali aklımın bir kenarına


ve damla damla akmıyor aradıklarım içine avuçlarımın
özlemlerim sayfa aralarında değil artık
kac milat evvel rafa kaldırdığım kitaplarımın
ki tarihime kapılmadıkça konuşmuyorum kendimle
sormuyorum unutup unutmadığımı durduk yere


biliyorsun
ardından ağlayamadım
gideceğini gördüğüm günlerdeki gibi göğsünü ıslatıp
o vakit kırılgandım
yalnızlıktan ya da matem korkusundan olsa gerek
her yas aynı sanıyordum çocukluk olduğunu üstelik de bilerek



şimdi sorma nerden estiğini
masamda biriken pişmanlıklarımı giydiriyordum
ve radyoda efil adını duydum o sırada
- çok severdin bu ismi -
ordan kalmış olmalı ki aklımda
parmaklarım sensizlikle aşka geldi bir an
yoksa yazdırmıyor burnunda çiçeği hiç bir hatıran



aslında
elim değmişken geçmişten seçkilere altyazı geçiyordum

ve aslında
kuru bir karalamaya sıradan bir başlık arıyordum


bilirsin
önceleri ne anlamlara sarıp sarmalardım seni
ne imgeler serpiştirirdim hindistan cevizi misali
sahi uzakdoğu masallarının başkahramanı kimdi

darılma ama şimdi
hiçten bir yazı bu dökülen ceplerimden
anlamsız olsun diye geçmişi karıştırırken
sen çıktın anlamsız derinlerden...