bir şiirlik ömür biçmiştim sana
kelimelerin içini allayıp pullayarak
en görünen yerine asmıştım cümlelerin
ki bir şiirde ölmek gibisi yoktur
okumayı dahi beceremedin
ne edeyim.



ne sevdanın değerini bildin
ne sevenin
ne de şiirin
iklimsiz bir adada
güneş dahi kavurmadan
yağmurda ıslanmadan
yaşadın
yaşadım demek için.



tenin tenle buluşmasıymış sende aşk
duyguların o naif kokusunu
burnuna dahi çekmeden
baygın gecelerin kollarında uyumuşsun mütemadiyen
doruklarda kar yerine
ufak insanların yaktığı ateşi kucaklamışsın
halbuki dağın içindedir lavlar
içten içten kaynar
görünenle yanmak ne acı bir sondur bilsen.



kömür karası gözlerin
henüz kundaktaki bir bebe masumluğuyla baktığı zamana götür beni
o zaman sevmeliyim seni
o zaman yaslamalıyım annesiz başını aşkımın dizlerine
gözünü gerçek sevdanın koynunda açmalısın
gül kokuları sarmalı etrafını
ve korkusuz bir geleceğin al yazmalı bekareti.



bir lokma ekmeği tuza banmak
senimle olduktan sonra bal olurdu
bilmedin.





vesselam sen şiire hiç yakışmadın.




Ayvazım DENİZ