Yüzümde bir kaç tane çizgi,
Aynaları bana küstürecekti.
Her biri anlatıyor hikayesini,
Yaşlanıyoruz,
Tanrı değiliz,öleceğiz yani.

Çocukken başladık ateş ile oynamaya,
Uyarıldık,bir musibet gelmesin başımıza,
Düştüğümüz zaman ise,
Acıdan değil korkudan ağlardık,
Anne dayağı farzdı,
Her hâlükârda tokatlanırdık.

Ve büyüdük çocuk aklımızla aşık olduk,
Ama henüz saklambaç oynuyorduk,
Bir birimize neler neler yazıyorduk,
İlginç olan ise,
Beyini kullanmadan kalp ile anlaşıyorduk.
Şimdi kalbi bile örseledik,
Fikir sokağımızdan olmayanların,
Tamamını düşman edindik.

Avucumuzda ne varsa döktük yere,
Bir tek gururumuz kaldı.
İnadımızdan ödün vermedik yine de,
Biz doğruyduk güya herkes yalandı.

Söndüremedik fikir sokağımızın lambalarını,
Belki güneş doğarken,
Ahmakları bile aydınlatırdı,
Parçalandı bulutlar,
Yağmur bu şekilde ağlamamalıydı.

Vagif Seyyah Hüseynov