sıradan bir aşk değildi benimkisi
seni soluyordum her nefesimde
sensiz geçen bitmek bilmeyen gecelerimde
yaşıyordum acıların en büyüğünü çaresizliğimde

zaman durur geçmez saatler
sessiz çığlıklarım yankılanır
vurgun yemiş gibi dibe vururum
tutunacak bir dal ararım
karanlıklar içinde kalırım öylece
rutubet kokan dört duvar arasında
kapanır demir parmaklıklar yüzüme
mazgaldan sızan ışık aydınlatmaz önümü
gece mi gündüz mü belli değil

yargıladın beni aşk mahkemesinde
suçum ne suçlu kim
yoksa seni sevmek mi kabahatim
eğer suçsa bu razıyım cezama
senin elinden olacaksa ölümüm
biliyorum senin de vicdanın rahat değil
sen de benim kadar suçlusun

gözlerinde başlayan sevdam yüreğinde son buldu
kahır dolu gecelerimde kendimle baş başayım
pişman değilim yine de seni sevmekten
uğruna bir ömür tüketmekten
bir daha dünyaya gelsem yeniden
usanmam seni sevmekten ...


Refik
05 . 06 . 2015
İstanbul