Köprülerin altından akan,
Bulanık nehirler gibi,
Bilinmez yazgılarla,
Bilinmezlere,akıp gidiyor,
Örselenmiş hayatlar.
Varsayım’larımızın ve
Acaba’larımızın,
Geri dönülmez,
Çıkmaz sokaklarında,
Geçmişin anılarına,
Ağıtlar yakmakta,
Yangın yeri ruhumuz,
Ve yüreklerimiz.
Ait değilmişiz gibi hiçbirimiz,
Sanki,bu takvim-i zamana.
Hani,nerede kaldı,
O romantizm,
O,utangaç bakışlar.
O,safiyet’li duygular.
İçten,yürekten,
Sessiz ve dilsiz sevmeler.
Belki gelir diye,
İç ürpertili,yol gözlemeler.
Kuşun kanadından,haber ummalar.
Umutlarla dolu,
Gelmeyen beklemeler.
Yazılan,özlem yüklü,
Hasret kokulu mektuplar.
Mektupların içinde,
Kurutulmuş,güller çiçekler.
Sevgiliye yazılan,
Özlem dolu,
Hasretli cümleler,şiirler.
Oysa; şimdi,
Bu takvim-i zamanda,
Beş para etmez yaşamda,
Ve günden güne,çıkarcı hayatlarda.
Ne sevda tutkusu kaldı,
Ne de,güvenilir aşk,insanlarda.
Ne gidenler beklenir oldu,
Belki,döner diye.
Ne de,kıymet bilinir oldu,sevgiye.
Ters yüz edilmiş ömürler,
İnsanca,sevmekten ırak.
Arsızlık,utanmazlık,
Edepsizlik,hayasızlık,
Hayatların ortasından geçen,
Koskoca bir ırmak.
Yalansız riyasız düzensiz,
Yazgılar bile insandan,kalemden uzak.

Tuğal KÖSEMEN