Tüm zerrelerine kadar sızlar kemiklerin,
Usanmak rüzgârında üşütür zaman...
İliklerine kadar donarsın.
Düşersin şehrin pencerelerinden,
Hıçkıra hıçkıra ağlarsın kimi zaman...

’nedenlerin çığlığı boğazına düğüm olur.
Yutkunur avunursun avuçlarınla,
Elinin tersiyle itersin gözyaşlarını...
’ben kendime zulmettim sen etme’ der,
Yeniden bir başka sabırla uyanırsın yeni sabaha...
Canından bezer bazen,
Elinden dostça tutan olsun istersin.
Suskunluğun susuzluğundan beter hararet yapar,
Yanarsın!
Bir damla yağmura muhtaç,
Yalancı gebelikteki bulutlara göz kırparsın.
...ve
Yeniden kıyama durur yüreğin,
İstese de aklın, sen yabancılaşamazsın...
Öylece donup kalmak ister,
Ben oynamıyorum dersin hayata,
Ama duyan olmaz.
Kayıtsız kalamazsın sorumlulukarına,
Yaşam sana rağmen akar,
Ve sen katılmak zorundasın bu oyuna,
İstesen de kural koyamazsın,
Sadelikle, naifçe, insanca işte,
Üzerine yakışan onurun şıklığında,
Yaşamak zorundasın.
Çünkü sen varlığa ikramsın!
İnsan gibi yaşamak zorundasın…
Zehra Asuman