Ohhh be!
El sallayarak yolculadım nihayet
soğuk kışı.
Çoook birikti;
cömertçe aksın şimdi
sulasın ilk yazın çiçeklerini
ıslak gözümün yaşı..
Nerden baksan
en az, bir üç yıl oldu
bu aşkın cemresi
düşeli toprağa, zaar!
Bunca acıdan,
bunca sabır
ve bunca zamandan sonra
geçip te karşıma
hele birde -sevdalı sevdalı- bakıp ta gözlerime
"Unut" demek dile kolay
ama;
artık, akla zarar..
Ben ki;
bir garip aşığım.
Cayır cayır yanarım bencileyin.
Bana azap,
bana volkan olmuş sevdamla.
Değdiğim her közü,
değdiğim her külü bile yakarım..
Önce "bekle"
sonra "unut" diyen dudu dilini,
sabreden, aşk’sız tenini,
çaresizlikler içindeki "çaresiz sen"i......,
yoook yok,
ben sana nasıl kıyarım?
Ben yaksam yaksam cürmüm’ü,
ancak kendimi,
"Ben’i" yakarım..
Kanayan her yerimden
sızım sızım
ılğıt ılğıt
bahar gibi esiyor,
o yürek boşluğunda yeller.
Bu sevda değilse de
bu ömür
elbet bir gün biter!
Lakin;
bitmez asla umudu
böyle muğlak,
böyle tutsak sevmenin.
Bu hayat
hep böyle sürer gider,
de;
küllerimden doğar
yeniden,
yine severim seni..
Varsın yansın bu naçar bedenim.
Varsın küle, yele karışsın küllerim.
Can suyu olup akar nasılsa, ilk yağmurla
tomurcuk tomurcuk açan yediveren
gonca güllerim,
gözlerim, gözlerine değdiği her an,
sevdamda sayısız biten
bu yaşam
ve o umutla....
Yeter ki sen
"Yok umut" deme bana.
Unutmak "laf’û güzaf".
Unutmak seni;
zaman değil
yürek ister!
Eh;
bir yüreğim vardı ya
bir zamanlar
ne platonik aşklardan ve habersiz sevdalardan,
ne ihanetlerden ve vefasızlıklardan
sıyrılıp gelmişti sana,
bu yürek,
yaralı ve gâzi.
Gönüllü vurulup kaldım
şah gözlerindeki pranğaların mat renğine..
İşte o gün, bu gündür
tutsak kaldım
efsunlu, buğulu sesinde
afyonlu ılık nefesinde..
"Çaresizim, unut" desen de bana,
bak ben
elimi attım s/ol yanıma
kevgire dönmüş, delik deşik
taptaze de kanamaktayım hâlâ!
S/ol boşluğumdan daha ne vereyim ki sana?
Yaram çok,
yüreğim yok!
Sızılarım dinmez,
acılarım heeep yeni.
Sen’se
beni anladığını söylüyorsun emi!
Öyleyse
söyle şimdi bana
böyle "YÜREKSİZ"
nasıl unutayım
ben SENİ

25/28:02:2015