’’ ve dedim ki

bu şiir yalnız sana adanmıştır sevgilim ’’

( gölgene , uzanıp yazmak vardı ya neyse . . . )

aklıma kıvrılıp yattığın yerdeyim bu gece
iradem
karınca kadar küçük karşında . .

parmak uçlarını dinle şimdi
ellerini
saklayabileceğin kadar sakla benden
uzağa

yeşeren öfke
büyüyen hırs

aklımızla becerip
düşümüzle öğüttüğümüz hasret . . .

hatırla
biz yürürken kenara çekilirdi kaldırımlar
perdeleri sallanırdı boğazımızda ki gemilerin

ben üşürken ’’ al şu ceketi ’’ demezdin bana

temmuz olurdu gövdende ki dalların
içine dolardın etimde ki titremeyi . . .

sen
denizin üstünde yürümek gibiydin a ş k

belki yeldeğirmenleriyle güreşen s o n k i ş o t t u n

aklımın çocuk tarafında . . .

sonra bir gün her masal gibi bitti bu masal

ellerimde zil zurna bir telaş

harfleri ağlayan bir hattat

renkleri kararmış bir e b r u bıraktın ardına . . .

ve sustum o zaman ben

üstümde tavanı çökmüş bir gökyüzü

elimde paslı bir neşter oldu a ş k . .

Ebru Karayel