buğulanmış cam gibisin acın hep terli ciğerimde
çıkmamış can gibisin diriliği unutmuş fani bedenimde

öpüşmelerin izleri daha taze/iken dudaklarımda
bir ayrılığı kaldıracak gücüm varmı
koca kentin bütün hicranı üzerime eserken
daha içimde ölen kaç mateme dayanabilirim böyle

her gece kefene sarıp gömdüğüm ayrılığın yas/sı
taze/iken
her sabah tekrardan hortluyor yüreğimde
henüz taze sildiğim göz yaşlarım
gün ışığı ile tekrar akıyor yanaklarımdan
aydınlığın en azgın çağında
karanlık azaplar çekiyorum tespih gibi bir/bir

düş perisi ile dertleşiyorum çok kez
saat karanlığa tik/tak dediğinde
salıyorum aklımdan mahpus bütün düşünceleri
meczup fikirlerim yok oluşun davetine hicabet ediyor
kanıyor daha kabuk tutmaya başlamadan
iblis yaralarım

susuyorum,sustukça sığmıyorum aklımla,kalbim’in arasına
ne kadar aklı selim insanlar gibi davransamda
bazan nil misali ok gibi fırlıyorum
durgun benliğimden
gömdükçe kafayı sensizliğin yastığına
isyanım tavan yapıyor o ara
başlıyorum ne kadar na hoş kelimeler varsa
sayıyorum iyiliğin anası ve avradına

M,Kılıçel