Akçakoca’da bir balık lokantası
Denize nazır,
Öyle salaş malaş değil en lüksünden,
Güler yüzle karşılıyor garsonlar,
Beyler, bayanlar burjuva takımından.
Bir de bizim gibi kırk yılda bir gelenler,
Orta direkten biraz halliceler.

Bembeyaz sakız gibi örtüler,
Ortama takılanlar,
Zarif oldukça görgülüler,
Anamın dediği gibi,
Cagıl cugul insan sesleri.
Buna eklenen çatal bıçak şakırtısı,
Bir de kara denizin hırçın dalgası,
Keyfimiz de yerinde açıkçası.

Bol çeşidinden mezeler,
Karalahana dolması, deniz börülcesi,
Aman dostlar ağzım açık kaldı doğrusu.

Şair olmaya niyetli olan peçetesine yazmaz mı
Birkaç satırı?
Hele bir de yalnız başına oturan,
Diğer masadaki koca çınarı.

Bu kadar suskunken,
Kimse duymazdı onun içindeki acı çığlığı,
Arkasından batarken akşam güneşi,
Buzlu rakısını yudumluyordu.
Efkarı büyüktü belli,
Dumanlıydı karlarla dolmuş başı.

Kadehi öyle sıkıca kavramıştı ki,
Geçmişte kalmış bir sevgilinin beliydi sanki,
Hiç bırakmak istemediği.

Gözlerim ürkek ve çekingen,
İçimde rahatsız etmek korkusuyla bakarken.

Yoksa,
Farkında mı acaba derken?

Belki de, hani belki de,
Yabancı da olsa bir saki arar yanına,
Dertleşmek ister bir anlayanla.

Masasında iki karanfil, biri beyaz, diğeri alaca
Arada bir okşar,
Yelken açmış gibi dalar gider uzaklara.

Yavaşça kalkıp,
Hesabı ister bahşiş de bolca.

Ancak, o vakur adam gidince,
Gece karanlığının içinde farkedebildim,
İki tane birbirinden habersiz deniz fenerinin cılız ışığını,
Ve uzakta bekleyen o gemiyi,
Ve kavuşamayan âşıkların haykırışını duydum.

Akçakoca’da bir çınar tanıdım,
Bir de beklediği o meçhul kadını.

H. Çiğdem Deniz.
ŞİİRBAZ...