CEMİLE

Kırmızı yağmurlar yağdı
çatılara
Kumrular uçuştu şarkılar söyleyerek
Kitap ayracı manidar sözler fısıldadı kulağına
Yedi kiremiti dizdin tek tek
O vakit karabasanlar taşrada kaldı Cemile

Poplin elli çocuktun
Hırpalandıkça üzünç duvarlarını yıktın
Palazladın sevgiyi
Şiirsel bir rüzgâr esti
(Didem Madak’dan bir alıntı)
Sakın tersten kar yağar mı deme Cemile

Kanaviçe gözlü kıvırcık saçlı ben
Çıkrığın fırtınalar çıkaracağını bilemezdim
Defalarca tembih etmiştim kendime
Kulağıma taktığım nice küpe çiçeğini yoldum attım
Tipitip çiğneyen kızlardık biz Cemile

Kimi zaman bir yanlışı arşınlayan sendin
Mor dağlara öykünsen de an ve an
Dokunmaksızın yeni açılmış sokaklara
Kelebekler şapkasını çıkartırdı saygıyla sana
Güldükçe leblebi tozunu püfleten kızlardık Cemile

Satır atlamak gibi gençliğimiz
Topukların alıngan
Toprak gibi çatlak
Gökyüzü var senin bakışlarında
Yıldızlar kayar o zaman
Suskunluğu en iyi sen bilirsin
Herodotos’a bir danışalım Cemile

Hanimellerinin balı çalgılar çalıyor
Sen ilk solonu yapıyorsun siyah entarinle
Birgün sürgün olsak da Çin’e
En gizli kelimeleri asardık çamaşır ipine
Biz gövde gösterisi yapan kızlardık Cemile

H. Çiğdem Deniz