MEĞER Kİ BEN...
Ben ben miyim sanki.
Oynanan bir Karagöz oyunu mu?
Uzun zaman anlamaya çalıştım,
Artık bu filme alıştım.
Aynadaki görüntüyü
Kendi görüntüm sandım.
Meğer ki ben,
Bir hülyanın esiriymişim.

Canım dediğin can nedir?
İçindeki kan nedir?
Benim dediğin ben nedir?
Varlıktan maksat hep O’dur.
Yegane hakikat budur.
Meğer ki ben,
Bir hülyanın esiriymişim.

Kurtulabilsem şu rüyadan,
Denizler gösteren seraptan,
Eşyanın arkasındaki hakikat,
Buymuş meğer barikat.
Çek sürmeyi, aç gözünü,
O’nunla doldur hep özünü.
Görememişim ben yazanı,
Meğer ki ben,
Bir hülyanın esiriymişim.

Ne olur artık çekilin önümden,
Ayan olsun bu günüm dünümden,
Karanlıklarım aydınlansın,
Görenler beni mecnun sansın.
Gökyüzündeki Güneş’im yerine,
Kara bulutlar sanmışım bak halime.
Meğer ki ben,
Bir hülyanın esiriymişim.

Zaman ve mekan bir mahluk,
Bense zamana tutsak kulcuk,
Ufuklarım açılsa azıcık,
Kurtulurum kendimden,
Haydi çık!
Çıkamadığım kafesimi,
Sarayım sanmışım.
Meğer ki ben,
Bir hülyanın esiriymişim.

Aydın ÇETİNER
(Bursa-Ağustos 2014)