Çeyiz sandığım/1….Yoğurtçu Hasan Dede

“-Çeyiz sandığım annemin tek yadigarı
ne çok şey paylaştık seninle sen beni dinledin
içine sabırları mı, gözyaşlarımı doldurdum
hiç beni terk etmedin”…

…Seninle büyüdüm yaşlandım
sen yine aynısın yüzün hiç değişmedi…
“-Ne çok anı canlandı başımı sana koyunca
siyah beyaz bir film şeridi gibi yaşadım hayatı”

Dinle

-Yıl bin dokuz yüz yetmiş “İzmir Kadife Kale”
ıslak taştan bir merdivenli sokağın
başında ağlıyordu daha sekiz yaşına basmış
Arnavut kaldırımlarına oturan küçük köylü kızı
Gül

saçları yatağından yeni kalkmış dağınık,
dalgın ve şaşkın bakınırken sağına , soluna
aniden irkilir gözleri parlardı
elinde ki çanı sallayarak

bağırırdı Hasan dede”-yoğurtçuuuuuu!”…
Ahşap evlerin kafesli pencerelerinden
cumbalar dan uzatılan sepetlere yada,
yeni çıkmış moda olmuştu o günlerde
en temiz melamin tabaklara koyarlardı.

“-Gel bakayım benim Gülüm” dedi Hasan dede
-“dedeciğim” diye eline sarıldı Gül
bilirdi ona ayırırdı yoğurtçu dedesi kaymağını
ve
bir anda o iri gözlerinde düşmeye hazırlanmış
nohut tanesi büyüklüğünde ki
damlanın yanağından bir anda süzüldüğünü görünce
Hasan dede

“-niye ağlıyorsun? Gülüm der kucağına alır severdi
“-sandık” diyebildi gül
“-anlat hele bakayım dedi yoğurtçu

Devam edecek..

Aliye Uyanık / BOZOK KIZI
19. 04. 2015 / GEBZE