ben hangi güftede öleceğim çocuk








yüzüme bir ilkbahar çarpıp düşüyor yine
nasıl da dinlemiyor bu yürek beni..






türküler yanıyor boğazımda
sızı bir ağıt gibi büyüyor yüreğimde
seni ikiyle çarpıyorum
bir deli rüzgar geçiyor alnımın çizgilerinden
elde yetersiz bakiye
yara bere içinde kanıyor anılarım





yine kelebekler ölüyor yol ortasında
elif elif dağlara yazılıyorum ben
kuşları kusuyor güvercinler
yerkabuğundaki bir yerlerde nefessiz kalıyorum
iptal ediyorum göçlerimi




içimde bir met cezir olgusu
öyle bir yerdeyim ki
hislerim tsunamiye dönüşür diye korkuyorum
üşüdükçe ellerim
annem babam sızlıyor burnumdaki direğim
zaman zaman bana uğruyor kokun
içimde bir miting havası
bayrak bayrak
güney kuzey yönünde sana dalgalanıyorum






ben
umut umuttur işte diyerek
dudaklarımda sevda bulaşığı
bir gün batımında ölümü yumrukluyorum yine






…ve geldiğinde zamanı
kuş seslerine gömün beni
















Nisan /2015/Antalya
Sıtkı Özkaya