unutmalıyım seni desem şimdi
yine işporta iki cümle düşer dilimden
bir çocuk sarılık olur durduk yere
karanlığın bakır rengi çöker gözlerime


farkındasın değil mi
çok güzel değilsin sevmesem
senden güzelleri de tanıdı bu evren
daha yakıcı esmerleri de
lâkin sen
evine kimseyi yanaştırmayan köpekler gibi
ısırdın durdun benliğimi
sen ve kalın kalemlerle yazıldığım tüm
kalbi kavî kadınlar kandırdınız beni


sen
evet en çok da sen
ne zaman terketmeye yeltensem
tahrifi zor cümleler gibi
tâziye cümleleri pişirdin ensemde
dolaştı durdu ellerim hep
bohem gözlerine beş kala
kırdın ısrarımı
sakar züccaciyeciler gibi



ne zaman ışığa uzak notalar bestelesem
ne vakit uzaklaşmak istesem
-hiç sevmemişim gibi-
ilmek ilmek ölmek örülür aklıma
kanar hemofili cümleler raptiye yemiş gibi



işte o gün
o köy kahvesinin asırlık sandalyesinde bıraktım seni terketmeyi
son cigaram can çekişirken avucumda
kumrular vazgeçemeyişimi imzalarken bir köşede
.
ben seni sevmedim aslında!
dalgaları kandıran bir gemi çizdim sadece denize



ne yazları kuru nehirler
ne dört mevsimi kış ülkeler tam açıklar
içine asılmış olmamın gerekçesini
ne de senden gayrısı anlar
şiir diye yutturduğum tapınak şövalyesi yeminlerimi


al git şimdi üzerime tünemiş benliğini
kahrıma sür kokularını, kalp/azanlığıma
unuturum çabucak!
dalgalı saçlarını
düş üzümü bakışlarını...
.
dalgaların denize başkaldırışı say çırpınışımı
yüzünün avuçlarımda hüzünle k/ovalanışını
iyi çay gibi
ayrılıklar da biraz zamanla demlenir hani


şimdi tıka kulaklarını
dön yönünü kalbime
ben seni azar azar değil
bağıra bağıra çarşı pazar
sense hiç misafiri olmamış yastık gibi sevdin beni



sessizliğin bedelini bilir misin sen sevgili
kümülüs bulutlar gibi ağırdır
ardında düne daralı yağmurlar barındırır


hani diyorum şimdi
suskunluğumu yüklesem
dudaklarına
kaldıramazsın belin ağrır!




ToprağınSesi






( Naçiz karalamama sesini ve nefesini bahşeden Ahmet Ormancı’ya sonsuz teşekkürlerimle...)







.