güvenmek zor insanlara günümüzde
eser kalmadı ölümsüz dediğimiz sevgimizde
başımı omuzuna yaslamak değil
sırtımı sırtına dayamıştım ömrümce
bilemedim
yaslanınca ağacın çürüyeceğini
güvenildiğinde insanın öleceğini
ve yine kendinle yalnızlığını
anlarsın

oysa ne hayallerim vardı seninle
bir söğüt gölgesinde
yaptığım salıncakta
ayağını yerden kesmek vardı
olmadı kırıldı söğütün dalları

sen içimi ürperten
yaşadığımı hissettiren sevgili
gitsen de kokun kaldı yadigar
her nefes alışımda içime çektiğim
beni sarhoş eden

sadece baktım arkandan
diyemedim gitme kal
elimde kaldı beyaz mendil
sallayamadım
gözyaşlarımla uğurladım seni
su da dökemedim arkandan
kırıldı testim yasından

döner misin bilinmez gittiğin yerden
bulur musun beni bıraktığın gibi
gözlerinde eriyen
boncuk boncuk bakan
mavi düşlerde

vakit çok geç artık
kalmadı ortak değerler
meğer bitmeye mahkummuş
en büyük sevgiler ...


Refik
13 . 04 . 2015
İstanbul