Artık hiç bir şey eskisi gibi değil
Bu nasıl kirleniştirki, özgürce gülemiyorum
Cehalet ölümün kıyısına demir atmış
Saçlarımı okşayan baharın ellerinde soluyorum

Ümitlerimi çileden çıkartan eksiklik, içler acıtan!
Gözlerimde gökyüzünü gürleten kirleniş, pınarlarımı
kurutan!
Ruhumda şimşekleri çaktıran yarımlık, yüreğimi
susturan!
Kulağımı sağır eden insanlıktan utanıyorum

Her an içimde deprem kopuyor,
"Suçlu", "azmettirici","tahrik" edenmiş gibi
Masumiyetimin yüzüne bir çentik daha atılırken.
Tek katilim, "cehalet".

Ruhum tekmelercesine darp ediliyor
Korunmasız bağırışlar, yapayalnız çırpınışlar
Şiddete, cinsel istismara maruz kalıyorum.
Yorgun, soluksuz, kendimi suçlu hissediyorum

Sahi, kaç kadını daha öldüreceksiniz?
Umutlarımızı, bir kefene sardınız mı?
Hiç yaşanmamış, yanılmamış gibi susup,
Bu toplumun omuzlarında uğurlanıyorum
Oysa ben "anayım", ben "kadınım"

Remziye ÇELİK