Kıyamet Sonrası Sessizlik

Sabahın
İlk yorgun ışıkları
Sessiz balıkçının
Yalnızlığını paylaşıyordu.
Yanar dağlar sönmüş
Fırtınalar dinmiş
Her zaman
Mutlulukla dolaştığı sahilde
Kimsecikler yoktu.
Garip bir sessizlik içinde
Dalgaları dinliyordu.

Oysa
Kıyamet öncesi
Her gün gün batımında
Bu sessiz sahile gelir
Dalgaların kum tanecikleriyle sevişirken
Nasıl bir coşkuyla köpürdüğünü seyrederdi
Dolunayda
Denizkızlarının
Yakamozlarla dans ederken
Söyledikleri şarkıları dinlerdi
Gündüzleri
Kızgın kumlara
Sere serpe uzanıp
Güneşle kucaklaşan insanlara
Ay ışığında tuttuğu balıkları satmaya çalışırdı

Oysa şimdi
Ne o güneşle kucaklaşan insanlar
Ne de Denizkızları vardı

Sessiz balıkçı
Bir köşeye çekilmiş
Kendini dinlerken
İçindeki fırtınalar dinmiş
Kimsesizliğinin hüznünü yaşıyordu.

Yüreğinde
Bir yanda korku ve hüzün
Diğer yanda da
Yaşamın kendisine sunacağı
Yeni umutlar beklentisi
Gözlerindeyse
Kıyamet sonrasının sakinliği vardı.
Hüzünle Beklenti arasındaki çizgiyi
Çok iyi biliyordu artık

Delicesine
Oradan oraya koştururken
Oltasını her atışında
Belki diyordu
Belki birileri takılır
Çeker alırım
Ve bu sessiz sahilde
Yalnızlığımı paylaşırım.

Çetin GÜNDAY
25.06.2012
Saat 17.57