bakınca anladım umut
kumu kazdığını görünce bir adamın
bir kök için çabasını
eline aldığında küçük fidanı
yüzünde okunan mutu


şu karşıdaki kayısı ağacının
yıllara meydan okuma gücünü
çiçekli bir kolundan duyduğu sevinci
kurusa da diğer dalları
doğaya kattığı güzel görüntüsündeki
öğüncü


yürüse de üstümüze üstümüze saraylar
çiftlik için uğraşanları görmek
o umudunu hiç bir zaman yitirmeyenler
yeşertiyor içimde bütün kurumuş umutları
çiçekli bir kayısı ağacı görkemiyle
içimi açıyor manzara


umudumu canlandırdı
kış serçelerinin ermesi bahara
kardan başını uzatan kardelen
içimizde esen fırtınalara deva olması
gün görmüş insanların
doğrulması ayakları üstünde
işaret etmesi
yarındaki aydınlığı


kışa dayanan eski evlerde
sıcak ocakların bacasının tütecek
çocukların ısınacak olması
eriyecek olması
karlı dağlardaki buzların


meyveli ağaca konduğunda kuşların
umutlu türküler söyleyecek olması
bastonuyla doğrulup bir yaşlının
çok şükür Allah’ım
bu günleri de gördük demesi


anne nakışlı odada
genç kızlar açtığında güne pencereyi
fark etmeleri
özgür uçan güvercinleri
vuran avcılar olmadığını..





10. 04. 2015 / Nazik Gülünay