10
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
2295
Okunma
Karanlıklarla konuşmuştum, çaresizliğimi göremedim.
Beyaz bahçemde gri çiçeklerim vardı.
Sandalyem korkar, o korktukça parlardı gözlerim.
Havaya, kara bir yılan gibi çöreklenmiş yalnızlık.
Ben güldükçe etrafıma kan sıçrardı.
Masamda küllendi karanlıklar. Su yaktı sayfaları, söndüremedim.
Yüzüm de ellerim gibi kirlendi.
Acı, şiirlerime tat olur, tatlandıkça daha da kararırdı odam.
Denize, korkak aşkım gibi sinmiş yalnızlık.
Ben ağladıkça, nefretim neşe saçardı.
Cevap Yaz