Kutlarım kendimi, az önce bir adamı öldürdüm.

Zayıftı, saftı, güçsüzdü… Yaşamasa daha iyiydi.

Topallardı… Hızını keserdi aceleci insanların.

Çirkindi de zaten, hem de fakirdi.

Önüne gelene sorardı: Buradan bir kız geçti mi?

Uzun, esmer, güzel bir kız…

Bana sormadı, hatta belki beni hiç görmemişti.

Sokak lambalarının altına otururdu akşamları.

Karanlıktı yüzü belki tanınmak isterdi.

Bilemem...

El sallardı bazen, yüzünde garip bir sırıtma…

Önüne para atardı kimileri, kimileri de ekmek.

Ekmek kalır, para kalır, o giderdi.

Işık kalır, karanlık giderdi.

Kalacak yeri var mıydı bilinmez...

Bilinmez de bir adamdı zaten.

Bu mahalle hariç onu bilen yoktu.

Yüzünde salak bir sırıtma, işaret ederdi gar lokantasını

Titreyen eliyle.

Kadıköy’de bir deli daha işte!

Çok zavallı bir adamdı.

Ben de dayanamadım!

Eğildim, saçlarımı doladım boynuna.

Daha bir karanlıktı artık sanki.

Hiç doğmamış gibi...

Bir yerden tanıdıktı bu adam da...

Çıkartamadım, çıkartmadım.

Kutlarım kendimi, az önce bir adamı öldürdüm

Zayıftı, saftı, güçsüzdü…

Yaşamasa hepimiz için daha iyiydi.