Çok hızlı geçti zaman be arkadaş!
Yüreklerimiz yetişemedi zamana ve çocuk kaldı
Çocukça içten ve samimi sevdi, masumca kapıldı
En büyük acısı olarak düşündüğü acı şekerinin alınması
Ah be zavallı yüreğim ne de çok çocuk kaldı
Hâlbuki hayata dair neler neler değişti
Aşk köprüsünün altından, aşındırıcı nice sular geçti
‘’Zamanında aşklar şöyleydi, böyleydi’’ diye laflar türedi
Fakat aşkları bu hale getiren kimlerdi, neydi hiç düşünülmedi
Peki hata kimdeydi, o yüce duyguda mıydı
Saf kalan yürekleri o yüce duygu mu kırdı
Yahut tek kişilik yürekler büyüdükçe içine daha mı çok kişiyi sığdırdı
Şayet öyleyse sen çocuk kal yüreğim ben döverim şekerini alanları

Zaten yürekler büyüdü büyüyeli sevda sakız oldu ağızlara
Kırılmayan birtek yürek kalmadı cihanda
Koca bir katliam çıkıyor maneviyatta
Çıkıyor çıkmasına da maneviyat kimim umrunda
Yüreğim uyma sen kimseye çocuk kal kendi dünyanda
Küçük kal bir kişiden fazlası sığmasın tek gözlü odana
Birgün dizini vurursan bir taşa yahut şekerini alırlarsa
Ben varım gelirim yardıma, sen ağlama
Birgün çocuk falan dinlemeden büyüyen bir yürek katarsa seni katliama
Ölürsün fakat öldüren yürek bile ağlar arkanda
Ölürsün belki ama
Samimi aşkın anılır hatıralarınla
Yani, yüreğim sen ne olursa olsun çocuk kal yinede
Sen öldüğünde aşkta ölür, yalnız kalmazsın merak etme

MURAT BÜYÜK
04.04.2015
22:42