Suya düşen aksine baktı önce mahlûkat
İrkildi görüntüsünden, gün aynadan aymaz; gün titrek su
Adı konmamış uzuvlarından merak damlarken tokatladı ince dalgaları
Yeterli eğimle bakınca gök yerdi, yer su…
Dua, gözlerinden süzülen korkudan eğilen baş hızlanan göğüs kafesi
Utanma belası avret yerleri… kapat gözünü uyu!


Karınca hükmünün geçmediği lâmekan soğuk
Zikre durmuş kainatı dinledi mahlûkat
Göğün efendisi yeri de ışıldatıyor kapanan gözlerinde kelebekler uçuyordu
Ellerine bakıp suya koştu evren, ensar secdede yakarmayı keşfetti
Gizlenerek ağladı ne biliyorsa artık!


Tufan inmemiş; Habil, Kabil’i daha ölümüne sevmemişti
Saklanmadan yürümekti ve anlamsız üreme biçimiydi aşk
Belki hayat belki son nefesti su
Bazen umman bazen paramparça
Her şeyden öte aynıyla vaki tecelli, ayna.
Gözlerini kapattığında kemirmiyor benliğini açtığında leşçil karga
Dik tuttuğu kuyruk kadardı farkı hepsinden
Hepsi hepsi bu damladan zuhur etmişti


Karanlıktan aydınlığa her gün suya koştu.
Bütün yaratılanlar ölmeye evine döner toprak
Buram buram günah kokmazdan önceydi işte
Her göz kendisi gibi görürdü baba oğul ve havariler
çöl yokken deniz çokken
milyon gün yaşadı Yaratandan başka her şeye tapınarak
Sanduka içinde ki ilk asadan sual edilse suyunki suçtu


Ben sevmedim sen sevdirdin
Ben öldürmedim sen öldürtün
En şereflisiydim cennetin
Ben kaçmadım sen attın
Günahsızım sen yaftaladın
Ben sadece mahlûkatım
Dağları tepemden neden baktırırsın?


Penguenler saydam vicdanlarda caka satarken gerinen mahlûkat
Afili yaylak göbeklerini kaşır da en imanlı benim der
Türlü kisvesinde bu tarz senin sakallı Dürzî… kendini patlat
Fark yok haham. Ha su ile imtihan ha ayna ile
Kanla yıka suyu ayn’ın aydınlansın
Kevser kâsesinde ve felâk ve nâs billur sesten belagat
El aman! El aman!


Bu, aynanın aynıyla beyan manifestosudur
“Var edildiği için varolan ben
Hesap günü korkarsam yüzüme bak
Ben, sendenim. Sen sebebimsin.
Bük bükebilirsen kalemimi
Cümle mahlûkat aman dilenirken”





ndr......