Derelerde önce bizi sonra giysilerimizi yıkardı o kadınlar
Bazımıza anneydi onlar, bazımıza gelin,bazılarına yaban,dışarıdan
Yakıp odundan ateşleri yaz güneşinin altında
Alın terinde
Uzak gözleriyle ekmek pişirirdi
Ezber ,inadına narin miras elleri
Elleri ki keşifsiz
Elleri bildik
Duru tıpkı gözlerinin ufku gibi
Ve yorgundu avuç içlerinde dinlenen sızılar
Öfkesiz
Sessiz
Ve en çokta mecburi

Kardeştik ,yeğen bazısına ,arkadaştı bazısına kimimiz
Özümseyip geçkin cevizin muhteremliğini aklımızın cahilinde
Kocamış gölgesi dibinde
Dinlendirirdik mal peşinde toza bulanmış dizlerimizi
Çökeleğe sarardık açlığımızın sabırsız neşesini
Hayallerimiz
Hayallerimiz yeşil ve en fazla kahvedendi
Tıpkı o başı dumandan,erişilmez dağlarımız gibi
Keçi patikalarını arşınlarken
Günleri doğurup bitiren karmaşanın koynunda sevgiyle
Sağlam basardı gözlerimiz
Dokunduğu coğrafyanın suskun soyluluğuna
Coğrafyasında çocukluğun
Anne koynuna sığınmış memleket gibiydi en çokta yüreklerimiz

Ah büyüdük
Büyüdük ki sonra
Ne şehirler aldık ruhumuzun mahrem koynuna
Kimi gri
Kimi sadece ömrümüze keder
Yüzsüz,samimiyetsiz
Büyütememiştik henüz
O ceviz gölgesinde toza bulanmış düşleri
Çocuklar doğurduk sonra
Daha çocuktuk oysa
Anladık
Meğer annesine doymayan çocuklar
Büyümüyormuş hiç bir kentin şafağında

"Güneşten önce günü doğuran kadınlar"
Hadi çocukluğun somun tadını verin
Dere suyunda paklanmayı beklemenin masumiyetini katıp yanına
Şehirler sıralanıyor şimdi aramızda
Ve çok mavi buralar
Yer mavi gök nasıl mavi
Yedi kere açıyor buralarda limonlar ve narlar
Toprak üşümüyor kışın karından
Oysa ki
Gemiler ufukla suyun arasında bir görsen nasıl da tutsak
Hep tutsak
Kımıldamadan
Ölmeye yaşlanıyor bu cennet sahtesi diyarda onlar ve umutlar

Ne demeli şimdi
Nasıl kanıp karışmalı hayata
Çocukluğumuz ki ölü bir çocuk
Uğultular dolanıyor yüreğin hafızasında
En çok yalnızlığı damıtıyoruz şimdi
Gün yitiği ruhumuzda....
Saadet YILDIRIM