Aslolan âşktır hayatta, gerisi lâf-ü güzaf...
Kaybedilmeyesi bir sevda taşıyorum.
Kirpiklerime dolanan korkumu salıveriyorum.

Hüznüm isyan olup, derbeder oluyor.
Çok çetin bir kış yüreğimdeki.
Ellerim buz kesilmiş, soğuğuna tapıyor.
Hiç gitmemiş, hemde çoklara gitmişsin gibi.

Ben, diyorum.
Buradayım.
Kalbimi sığdırdığım şu odacıktayım.

Ben, diyorum.
Niye böyleyim?
Sözcükler, yuttuğum intihâr süslerim.
Bronz yakutlar eşliğindeyim.
Deri kumaşından broşların ilişiğiyim.

Ben, diyorum.
Çok eksiğim.
Mesafeleri özlem bildiğim bir yâre sahibim.
Ulaşamadığım koca bir gökyüzüne sahipliğim.

Ben, diyorum.
Çok karanlığım.
Vakit öyle bir vakit.
Yalnız Şems’e ihtiyaç var şimdim.

Ben, diyorum.
Neden sen diyemiyorum?
Sen demek, hıçkırıklara sığmadığından.
Sen demek, sen’e anlamsızlaştığından.

Ben, diyorum.
Şiirâneyim.
Şairlik uğruna, batık denizlere boğulanım.

Ben, diyorum.
Kusursuzluktayım.
Pürüzsüz hayallerin kurbanıyım.

Ben, diyorum ki.
Ölümsüzüm.
Seni karıştırdığım, hayat ikisirimin ölümsüzüyüm.

Ben, diyorum.
Ebedîyim.
Sürülüp gelen dalgaların köpüklerindeyim.
Damlasında dağılan bir yağmur öbeğiyim.

Ben, diyorum ki.
Çok sensizim.
Hüsnü hâline üflenen nefeslerdeyim.

Ben, diyorum.
Belki bir sineğin kanadındayım.
Belki kıvrılan dudağının kenarındayım.

Ben, diyorum.
Mekânsızlıktayım.
Ölümün kol gezdiğiyim.

Ben, diyorum.
Bilmediğin evren’im.

Ben, diyorum ki.
Daha bilmediğin nelerinim.

Ben ve sen diyorum.
Biz diyorum.
Aşk diyorum.

...

♥♥