Hüznüm erguvan çiçeklerinin dallarında ağlaşırken
Hoyrat bir bahar tutukladı kalbimi

Eteğime topladığım papatyalar
Ve
Dilsiz yüreğimin sahibi şahit olsun ki
Ölüyorum bu kederden.

Bülbüller umuduma şakımaktan sıkıldı Afredita
Sineme asılı kalan z/amansız mevsimler gibi
Üşüdüm dilinden çıkan zehirli kelimelerden
Kış masalının artığı idi sanki sözlerin


Gidemedim

Kaçamadım

Kurtulamadım bu zemheriden


Şimdilerde

Tehlikeli şiirler s/üzülüyor düşlerimin ülkesinden
Mülteci satırlar k/ıtır k/ıtır kemiriyor k/ağıtlarımı
Maneviyatsız bir hiçliğe prangalandı ruhum
Ellerim kirlendi
Bitti direncim!...

Karanlığa koşarken düşüncelerim
Tökesen adımlarımın yönü bütünüyle k/ayıp aslında
Y/er/siz bir kayboluş hikayesi tartaklıyor hislerimi

Yolsuz kalmış dalgın babalar görüyorum elleri boş ceplerinde
Kendine müsait oda bulamayan
Düşkün anneler geziniyor fikrimin dehlizinde


Sonra;


Avluya terk edilmiş bir bebek b/ölüyor uykularım/ı/da
Yana yakıla bestelenmiş türküler mırıldanıyor yorgun sesim

Gıdım gıdım eridim, adın gibi biliyorsun
Gözlerin şahit Afredita

"Bir çift el açıldı gökyüzüne
Duâ’ya muhtaç yaralı hücrelerim
Ya Rabb avuçlarıma derman yükle
Huzur dileniyor ıslak kirpiklerim"