Yine çok azım , ufacığım üşüyorum.
Paramparça bir bardağın parmağımı kesen yanıyım,
Güneşlerime neler oldu ?
Şimdi ıslanmaktan korkan ellerin kimsesizliğine sahibim.
Denizler ve gemilerim hangi liman da demirlendi ?
Kaybedilmiş hayallerim ,çocukluk rüyalarım geri dönemedi.
Bu fikirlerim beni boğmaya devam ederken,
Umutlar özümse , sevgi biriktiren tarafım çok sessiz.
Kendime sesleniyorum,güneşler bize de doğacak kendine sıkı sarıl,
Yastığına başını koyduğun da hangi güne uyanmadı ki gecen.
Ruhumuz yine telaşlı,bir bahar bekleyişin de,
Beklentiler ilk kez çocuk olduğunu hissetmek gibi,
Kitaplara ilişiyor gözüm,her yanım sızlıyor çok azım.
İçimdeki sular bile yangınımı söndürmeye yetmiyor.
Bu nasıl düşmek ?
Dağılmaktan en son ne zaman korktuk?
Yine kendimiz kalkmadık mı ?
Ne çok soru biriktirmişiz yine ,birbirimize.
Başımıza bir sürü bela ,bir sürü hüzün umutsuzluk.
Seninle ne yapmalıyım?
Okyanuslarca biriktirdiğin dayanabileceğimiz kadar hüzünlü,
Ama bir o kadar da mutlu olduğumuz hikayeler anlat yine bize.
Tozu dumana katan mısralar biriktir,
Biliyorum inancın hala dilimin ucunda bize biz yeteriz kadın.
Avuçların o küçük parmakların dizlerin de ,
Gülüşün mavi kelebekler gibi uçuşuyor .
Herkes seni benim gibi göremiyor kadın.
Kırılan dallar yeniden göğe uzanacak,
Sesime gel kadın !