Hasret adına yığınlarca şiirler yazabilirim
Sözler kurutabilirim, yüreğimin gizli bahçesinde
Bilirim hasreti, çok! En derinden yaşayıp hissederim
Bir ömür hasretten bahsedebilirim,inanın az gelir zaman
Yine de yetmez;
Şu yüreğimi dindirebilirim...
Sardıkça kanayan, kanadıkça hasret sızlayan yaralarım
Yaralar-ım...
Geçmeyen yaralarım var benim, dostlarım
Bitmez/tükenmez hasretlerim;
Sessizliğe gömülmüş ölü çığlıklarım var benim
Ah! Dostlarım
Siz bana bakmayın N’olur
Duygusuzluğum, soğukluğum
bi hasreti daha yaşayacak olmayı düşündüğüm için korkum
Bu yüzdendir, böyle herkezden uzak oluşum
Kötüye yormayın olur mu dostlarım...
Ben böyleyim;
Kuşlar göç eder benim şehrimden
Gözlerim dalar, yuvalarına hasret ile bakar kalırım
Baharlar esip gider benim şehrimden;
Hoş kokulu beyaz zambaklar
Baş döndürücü nergizler
Nârin yaseminler
Gönlüme huzur veren güller...
Küsüp giderler ya, içimi bir hüzün sarar
Bitince bahar...
Esince sert bir rüzgar
Canımın canı sızlar
Görünce dalına sımsıkıya tutunan yanlız bir yaprak
Yere düşmeye korkak, sahipsizliğe ürkek.
Kimsesizliğe bürüyor öyle ürkütücü toprak
Dayanamazdı yüregim, nasıl dayansın
Bir yaprak için bahara hasret/im...
Gidenlerim var dostlar benim;
Bu yüzdendir yolları bir başka sevmelerim
Belki kavuşmalara hasret/im...
Her köşeyi tutmuş hüzün/kederlerim
Öyle sarmış ki yüreğimi, kesilir nefesim
Verilmez vaktinden ne önce ne de sonra,ecelim
Yaşamaktan ne hâşa vurulur mu dem,bu benim kaderim
Bilirim, ötelerdir en güzel olan,varmaya sabr’ durur beklerim
Dostlar; son olarak iki kelam ile hasbihalliğimize son vereyim
Kıymetli vakitleriniz için de helalliğinizi bahşeylemenizi dileyim

sevgi ve mutluluk şu dünyanın en elzem ve kıymetliğidir böyle bilelim
Gönülleri bundan mahrum etmeyelim, hayatı zindana çevirmeyelim
Belki bu yüzdendir bende;Gülenlere öyle hasret giderim....
Mutlu olun herşeyden, inanın çok değil bu dilegim
Gülün dostlarım...
Ben size hasret gitmeyi öyle çok isterim....
Dualar ederim...gönlünüzce âmin dilerim...
Âmin...
âmin...