İnsan;
Gerçek yaraların
Zamanla iyileştiğini düşünüyor
ya da; iyileşeceğini...
Ama öyle olmuyor;
Sadece;
Zamanla kabuk bağlıyor,
Az sızlıyor
Ve artık dışarı çok sızmıyor...
Ve; görünürde kapanıyor...
Ama asla bitmiyor
Yara hâlâ, o aynı yara
his; hâlâ o aynı his...
İnsan; sadece zamanla alıştığı için;
Artık çok düşünmüyor, umursamıyor
Görmezden
Duymazdan
Bilmezden
Hissetmezden geliyor...
Yara da artık eskisi gibi;
Çok incitmiyor, sızlatmıyor...
Sâdece iyileşir gibi oluyor...
Ama; bu sonsuza dek sürmüyor...
Çünkü insan;
Kendini her zaman kandıramıyor
Bir gün;
O yaranın kanama ihtimali
Hep ortada duruyor...
Ve insan, ömrünü;
Hep bu yüzleşmenin imtihanını
Vermekle geçiriyor...
Ve o yara; yine bir gün ortaya çıkıyor
Gelip aynı yere oturuyor
İnsanın yüreğine vuruyor
Canını sızlatıyor
Nefesini kesiyor
Yakıyor, yıkıyor;
Kahrediyor...
Mahvediyor...
Ve insan;
Ya kaçıyor
Ya kalıyor...
Yara;
Ya kanıyor
Ya sızlıyor
İnsan;
Ne yaşayabiliyor
Ne de ölebiliyor...
Sadece; kala-kalıyor...
Öylece
Öylesine
Ve;
ölesiye...