en çok bir gülüşü sevmeliydi insan
ummadığın bir anda açan çiçeğe bakar gibi
biraz hayret
biraz mutluluk dökülmeliydi sağanak sağanak yüreğe.



şimdi
yüreğimden dökülen şiirlerle
her gece biraz daha ölüyorsun içimde
ah ne kötüdür kışın ölmek
bilmezsin sen
gerçi yaz sıcağında donmayı da bilmezdin
sen sıcak iklimlerin sıcak kucaklarında erirdin .



diyorum ki
en çok kavuşulamayan sevdalarda ölmeli insan
burnunda yar kokusu
Şems gibi
gidip dönerek
semazenler de buluşmalı yürek
ve semazenlerde yummalı gözlerini
huşu ile
aşk ile.



denize vuran ay ışığının soluk nefesinde demleniyorum
dilimde kuru bir aşktan kalan kelimeler
buz tutmuş elimde ayrılık kadehi
bir dikişte fondip yapıyorum zamana inat
yüreğimin kıyısına vuran yakamozlar
yalnız bir martının çığlığını bırakıyor dudaklarıma
gözlerim uzakları tarıyor
böyle mi olmalıydı diyorum
böyle mi ölmeliydin içimde
halbuki ne zorlu ölümler yakıştırmıştım sana
bu kadar basit öleceğini bilemedim.



kumun denizle buluşması gibi
buluşmalıydık seninle
sahile vuran her dalga eksilte eksilte
koparmalıydı bizi bizden.

olmadı.




Ayvazım DENİZ