sen beni kahreden zambak
fışkırma deme bana
akma deli deli
yokluğun kuyu vurmuşken bağrıma
öylece yat uyu
kurutulmuş anı çiçeği gibi
bir albümün koynunda



mesafeler zapt eder mi sanıyorsun
gözlerini bağlamak susturur bir ırmağın desibelini
bu kadar kolay mı zamanı klonlamak
neye yarar
iki şarkı arası kadar
fincan duvarlarına tırmanmak



havanın nefessiz kaldığını düşün
buzların üşüdüğünü
yakıcı gülüşler süzülürken
kadranı kızıl vakitler istilâ etmiş
basıncı düşmüş bir uçurtma tırmalıyor hınçla göğü

ellerin çenende
bağdaş kurmuşsun bir cam önüne
diş çıkarıyor diye kutluyorsun ayrılığı
ne zaman düşürdün beni dua gündeminden
bunun neresi ibâdet
takvâya beş kala isyan değil mi bu
düpedüz felâket



hafif bir serinlik çöküyor âniden
cümle barikatları cem ediyor üzerine
bir garip şarkı peydah oluyor
bitiyor dudaklarında
ellerine dokunmadan
dansa kaldırıyor tüylerini

havada kış kokusu
benden önce üşüyor özlemim
şimdi şükürlerim bile küs diyorum
"şimdi servilere düşüyor avaz sesim"
şimdi sesinin bile kokusunu özledim

ne zaman bahardan yana bir şarkı çalarsa
ne vakit yıkılırsa yokluğumun saltanatı
dansa kaldır beni
varmışım gibi ellerimi pamucak tutarak
sek bir buse kondur
yanağınla yanığımı tutuşturarak





lacivertiğnedenlik




ToprağınSesi




.