özge/cansız birgünden



-Zorlu bir mücadeleye hazırlarken kendimi
Beynime verdiğim komutla başlangıç cümlesine takıldı gözlerim-



Bir tek gece yatağımdan sıçrayan kabus
hızlıca tavana vurmaya yettirdi gözleri mi
İncelerken toparladığım dağılmışlıkları mı
Derinliğini bilmediğim bir çukura düşürdüler beni
Sarıldım orda yine dağıttıklarıma



İkişer metrelik aralıklarla
Her "İmdat" diye bağırışımla
Sessizliğini keşfettim sesimin sonunda
Ya kabul etmeliydim haber alınamayışı mı,
ya da sağ kalışımdan umutsuzca vazgeçmeliydim



Görünen gökyüzünü kapladı karabulutlar
Hayat sandalye mi koyup toprağın ortasına
Yüzüme yüzüme vuran salya seslerine eşlik ettim
Seçeneğim olmayan cevapları
Karanlığa mahkum edip
Kısa sürede ölmelerini bekledim



Yüreğime konulan cam bölmelerinde
Hiç tanımadığım mutluluklar besledim
Gözlerimde kurşun geçirmez tabloydu çığlıklarım
Görmesini bilene sergiydi



Her adımın etkisiyle çökecek gibiydi yerler
S’özü şerefsizlere bıraktığım an
Yer kaydı ayaklarımdan
Öyle ki
Doğru tuttuğum ne varsa
Gürültüyle kopmuştu dalından



Kaskatı kesilişimi "şoka girdi" sanıp
Düştüğüm yere beyaz çizgi çektiler
İki yöne bakar şekilde çevirdiler yüzümü
Bi tarafta kendi hasarımın binlerce katı
Diğer tarafta
Nefesimin mermere değmeyişinin sorumluları
Gözlerimin ağırlaşmaya yok korkusu



Tek arzumdur!
-Koridorlarımdan tekme tokat geçen kanın
Sesleri titremeyenlerin yüzlerine kusması-



özge/cansız birgeceyedoğru



zєץиєp є¢є єяєи