Değişti yüreğim, çırpınışlarım başkalaştı artık

Gözlerimin halkaları daha manalı bakıyor denize

Martıların, vapurların ardından gidişlerinde başka bir hal var…

Ruhum sığmıyor artık sessizliğime…

Suskunluklar en acı kelimelere üstün gelirmiş bazen

Ben o suskunluklarda kendimi demirledim

Bilmezdim gidişinin ardında böyle kalacağımı

Soramazdım benle beraber bir ömür susup susamayacağını

Yanmaktı bundan sonraki en büyük eserim

Saatleri sıfırlayamazdım artık…

Sabit kalacaktı hep sana katettiğim kilometrelerim

Ve biliyorum, ölünce bile arkamda bırakacağım yine sensin

En büyük mirasım dediğim…

Değişti artık benliğim

Öncem de sonram da gözlerine mühürlü kalbimin

Bir borç değilsin ki be sevgilim

Ödeyince kurtulayım senden.

Kuytu köşelerimde yalnızlığıma köleyim…

Bak! Çığlık çığlığa seni haykırıyor bu şehir

Her köşe başında adına sapıyorum belli belirsiz…

Bu çılgın kalabalıklarda dolaşan ’adam ben değilim’...

Arnavut kaldırımlarının soğuk ortasında,

Arkanı döndüğün gün değişti gözlerimden damlayan yüreğim…

Gidenlerin ardından nefes almasını öğrendim.

Her gülüşün arka bahçesinde bir hüzün saklamayı

Sigaramın dumanına sarmalamayı…

Değiştim, inan çok değiştim!

Hani gün olup gelsen, yalpalasan, dalgalansan karşımda

Ben susmalara devam edeceğim.

Dedim ya, değiştim sevgilim!

Kim bilir, belki bu sefer de ben gideceğim?

Gözlerime aşkı mühürleyip, kalbime seni demirleyip

Bir çocuğun umutlu şarkılarına seni anlatıp

Gittiğin gibi ben de gideceğim…



// Cemal KAROTA //