yitirilmiş duygularımın
son dönüm noktasından....


yalnızlığın dibine vuran sanrılar
pürçeklenirken kör kuyuda
tenim titrer dişlerimi dudağıma geçirir
bir iki damla kan damıtırım acının mabetine

çoktan
nadasa bıraktığım yürek yangınımı
uyuturum kelepçeli yüreğimin kuytusunda
göz kapaklarım birleşir
yarı ölü halim başlar
kirpik kıvrımlarında sakladığım
umut kırıntılarıyla beslediğim
umut kuşları uyanır hızla kanat çırparlar
benim gibi; senin gibi
yüreğinden yaralı iki kuşun kanatlarına tutunurum
düşler ülkesine doğru başlar zorlu yolculuğum

karabasanlar cirit atarken
mızrak ucuna asılı yanık yüreklerin
külleri arasında eşelenir
yokluğunun kara zindanlarında diyar diyar gezinir
kaybolmuşluğumun içinde bir varoluş ararım

derken
tan kızılı şafakların eteğinden savrulan
bâd-ı saba ılık ılık tenime işler
hayat anlamına kavuşup açık denizlere yelken açmak
alabora olma korkusu girse de içime yeknesak
korkuyu iterim elimin tersiyle
bastırılamayan duygularım avare olmuşken
durduramam zamanın göçüp giden yanını
gözlerinde yitirdiğim benliğime doğru sürüklenir
aşkımızın merkezi olan
gülen gözlerinin içinde bulurum kendimi

ah sen!
hayalimde sen
rüyamda sen
yadımda sen
yarınlarımda da yine hep sen olacaksın...

N@ZLI
.