Birisini seversin kim olduğunu umursamadan
seversin işte tüm kalbinle..
sever işte insan umarsızca
mahzun gönülden dükülen şiir güzeliğinde.
tılsımlı bir rüzgar tatlı bir esinti gibi.
erir yüreği yüreğinde.
erir yüreğin yüreğinde
güneşi görmüş taze bir kar gibi
sen erirsin aşkın erir..

Yıllarını verirsin farkında olmadan
birde bakarsın ki o sana yağmur olmuş; sen ona toprak.
Sonra ılık yağmurlar fısıldar kulağına;
fısıldıkları aşk mı? Veda mı?
bilemezsin..

beyaz hüzünler yaşarsın kimi zaman
sevgiye isyan yaşama başkaldırıdır aslında.
canını söküp alsa bile..

sonra herşey biter
seni en çok üzen ona söyleyemediklerindir aslında
susmak konuşmaktan; kalmak gitmekten daha kolaydır sana..
oysa zaman hep ölüme koşar biz farkında olmadan.

herşeye rağmen sevdasına sahip çıkar yürek
bilir ki gerçek seven gitmez, gidemez.
benimle, yüreğinle hep buralarda ol der..
ol ki; bu aşktan vazgeçmediğini bileyim.
yaslanacağım sevgi dolu omzu yüreği benden esirgeme der..

der ama;
insan istenmediği yürekte kalabilir mi?
Ya da ne kadar tutunabilir o yüreğe..

sevdiğin bilmez ki kaç hüzün sığar bir ömürlük yüreğe
kaç ruh buluşur aynı rüyalarda.
kaç rüya yorulur hayra..
kaç vuslat buluşur aynı ruhlarda..

ve öyle özlersin o yürek sesini
ve öyle sahip çıkarsın ki o yürek sesine
ölüm yükünü hafifletir..
elinden kayıp gitmesine izin vermezsin; veremezsin.