Çok değil iki satır arasıydı yaşadıklarımız
Düşlerimiz vardı; hiç kimsenin bilmediği bakir kuytularda
Sadece bizde..
Döksem diyorum artık yürek kırgınlıklarımı,
Sersem bir çerinin sepetindeki gibi önüne
Sonsuzluğun koynuna bıraksam düşlerimi
Sen der,
sevdan der,
sevdam der...
Oysa seni yitirdim bir sarı sonbaharda
yürek kuytularımda,
Bulmak için tırmandıkça kanıyor her hücrem
olta ucundaki balık misali

Sensizliğin akıntısına kapılıp sürükleniyorum,
Susuyorum; sensizliğe,
susmak kabullenmekse eğer
çığlık çığlığa yüreğim işte
ruhum senli düşüncelerimin bozgununa uğramış
sensizliğe köle
hecelerim yitik,cümlelerim mahkum
İki avuç arası hüzün darboğazında,

gölgelerimin raksını izler oldum
her düşüncem yüreğinde mola yeri
bendeki bana çok uzaklarda
yüreğimde tarifi belirsiz savaşlar
yenildim senli düşlerimin yokuş sevdalarında

kırdın ümidimin kanatlarını
bir mavi eylül sabahı
kesikler açtın,
yüreğimin sürgün sevdalarına
uyandırdın rüyamın en güzel yerinde..

bir çocuk ağlıyor içimde
her akıttığım gözyaşlarımda
tekrar tekrar ölüyorsun
ruhumun ellerinde
ve ben kendi içimde yanıp kavruluyorum
umarsızca..
çaresizce..

gözlerin vardı
derin mavi..
gelgitlerinde benliğimi yitirdiğim.
ve gözlerin aklıma gelir bazen
bilirimki o gözler vuslata özlemdir
bilirim ki o gözler hüzne yenik,
tıpkı benim gibi
tıpkı senin gibi
bakmıyordur artık
öyle güzel,sevgi dolu..

gölgen düşer,geceler uzar
adını yazarım bendeki sana
vedasız sonumuz vedamız olsada,
su ve ekmek kadar muhtacım sana
demek..
mahşere mi kaldı?