Şiire gecikmişliğimi oncelikle mazur görmenizi dileyerek

vatan sever kadirşinast yüreğiniz den dökülenler bu saatte
daha bir içe işledi isimsiz binlerce şehidimize bir şiirlede olsa vefa
borcumuzu ödeyebilirmiyiz acaba en azından deniyoruz

ülkenin üzerine düşen bunca kara buluttan sonra iç ve dış
düşmanlar bu müstesna şiirleri okuyarak utanırlarmı acaba
tarihe kanıyla destan yazan bir milleti ekonomik sosyal kültürel alanda
linç etmek istekleri için ...

üç kez dinledim 235 .000 şehidimizi yüce TÜRK ATATTÜRK 'Ü SAYGIYLA
MİNNETLE ANIYORUM
RUHLARI ŞAD OLSUN
...Saygılarımla aydın şairim ....

.

Sayın Yüksel, “Çanakkale’de” şiirini 14 heceli, 7+7 duraklarını bozarak, her bir dörtlüğü (son bölük bir beşliktir) kendi içinde uyaklı kurmuştur. Şiirini giriş dizesinden anlaşılıyor ki, bu şiiri, “tarih yazılmış yerleri” gezip o toprakların ilhamını alarak terennüm etmiştir. Şiirin bütününde; hem bizim tarihimizde, hem de buraya savaşmaya gönderilen istilacı ulus askerlerinin bu gün hayattaki insanlarının hatırasında önemli yeri bulunan “Çanakkale” mıntıkası, o çetin savaşın geçtiği yer adlarıyla ve şairin üzerindeki etkisiyle dile getirilir: “Gelibolu tepelerinden sahil boyuna / Durup baktım, gövdesiz başsız yatan soyuma / Alçıtepe’den Seddülbahir’e, Mort koyuna / Vatan olmuş canlar yatıyor koyun koyuna”. Şair, “Çanakkale geçilmez” müdafaa savaşının şanlı kahramanlarına (Tarihe destan yazmış bir yığın koca yürek’e)
seslenir; bugünkü bazı gafillerin adına esef duyar, şiir boyunca: “Biliyorum, hatırana karşı vefasızım / Senin vatan olduğun toprağa hayırsızım / Gülerek gittiğin yerler benim imkansızım / Bin kez vurulsam, diner mi içimdeki sızım? // Bu toprağın sahibi sensin, bense gölgeyim /
Duadan öte elimden gelmeze neyleyim” der. “Ölümün çare olduğu yerde biçareyim /
Ecel imkân vermez ki senin gibi öleyim” diyerek, vatan müdafaasında ölmenin ve öldürmenin son çare olduğu yerdeki çaresizliğinden, gıpta edilecek bir şahadet mertebesine ulaştıkları için böyle bir ölümün herkese nasip olmayacağından dem vurarak, onlar gibi olamamaktan dolayı hayıflanır. Halbuki düşmanları bile şairin kendisinden daha şanslıdır. Onlar, hiç değilse, Çanakkale kahramanlarının silahından çıkan kurşunla vurularak, şeref kazanmışlar, böylece tarihe geçmişlerdir: “Oysa şu sefil düşmanlarında ki şansa bak / Senin silâhından çıkan kurşuna vurulmak”. Ayak basılan her yerin şehitlik olduğu bu vatan köşesinde, yaşıyor olmak daha müşküldür. Zira, oralarda dolaşmak demek, şehitlerimizin ruhunu incitmek gibi gelir duyarlı şaire: “Üzerine bastıkça seni haykırdı toprak / Anladım ki ölmekten daha zormuş yaşamak” . Şiir, Çanakkale şehitleriyle arasında tarihten ve ırkından gelen bir ünsiyet kuran şairin seslenişiyle sona erer: “Ey! Toprağın koynundaki mezarsız şehidim / Vatan uğruna toprağa battığın yerdeyim / Allah deyip şahadeti tattığın yerdeyim / Tam vurulup, kefensiz yattığın yerdeyim / Doğrul da ayaklarının altını öpeyim” Şiirin bütününde, Sayın Yüksel’in, Mehmet Akif’in üslup ve dünya görüşü ile benzerlik gösteren bir yaklaşımı terennüm ettiğini görüyoruz. İslâmî değerler, kavramlar ve inancımıza ait motifler şiirin ruhunu oluşturuyor ki; bunu eleştiri olarak değil, bir tespit olarak söylemek gerekiyor. (“Senin silâhından çıkan kurşuna vurulmak” dizesinin gramerce sıkıntısı şöyle aşılabilir: Senin silâhından çıkan ‘kurşunla’ vurulmak. Ayrıca; dördüncü dörtlükteki kafiyeleniş için, biraz daha dikkatle çalışılmalı notunu düşelim). Şiiri seslendiren sayın Ahmet Ormancı'ya da teşekkür ederiz. Tebrik ediyorum değerli kardeşimin çalışmasını. Selam ve saygılarımla.