aşk dediğin
incir çekirdeğini doldurur taşar
çıkar baştan yukarı
pembe gözlüğünüzdeki bulut
yeniler, ne kadar kırık ayna varsa içinizde
temizler yosun tutmuş yüreğin taşlarını


siyah bir güneştir ayrılık
her an açmasını beklersiniz
kalın hışırtılı perdesini
aşk evinin kapısında sayarsınız günleri
yukarıya çıkmak için merdiveninden


bazen haram bir meyvedir
havva’nın ademe yedirdiği
tatmaya doyamazsınız
sallanırsınız mutluluk salıncağında
kovuluncaya dek cennetten


bazen de araya kara görüntüler girer
yer bitirirsiniz kendinizi
bir pire için yorgan yakar aşk
bir bakışta kör olur gözler
yaşanır dünyanın son karanlık günü


bir film gibi son yazmaz perdede
insanın damarında akan kandır
sürekli temizlenen dolaşan
bir çiçek açmaya görsün her kez
uzanıp koklamayadır eğilimi


aşk dediğin
lâftır dese de şarkılar
ağıttır türkülerde ayrılık
anlamsız gelen yaşamı yırtar
gülümser görmesini bilen yüzde

aşktır doğmamız yeniden
ölümlerde






31. 01 2015 / Nazik Gülünay