Bırakırken gözlerimi gece nöbetlerine
Bir şiir tutar ellerimden
Dilimde ağlak türküler
Türkülere vururum kahrımı
Sesim yetmez uzaklara
Gözlerimde yağmur bulutları yüklü
Elimde bir fincan çay
Ve sigarama ateş dudakların
Zaman akıp gidiyor omuzlarımdan



İlk göz göze gelişimizi hatırlarım
Yanar yeniden içimde bir şeyler
Kelimeler zincire vurulur dudaklarımda
Dayanmaya çalışsam da yokluğuna
Gel de dayan
Kulaklarımda şehrin uğultusu
Yüreğimde sensizlik
Çıkıp gidesim geliyor kendimden
Bir ara sanki türkülerden çıkıp geliyor sesin
Sonra yine ben bir başıma



Her şey bir bakışla başlamıştı oysa
Şimdi en içten gülüşlerim de bile
Ağlıyor gözlerim
Unutma gözyaşlarımın düştüğü yer
Yüreğinin sızladığı yerdir
Ve unutma orada demlenir hatıralar



Yalnızlığın köşesine sığındığım bu şehir
İçimde ölse de
Ne yeni bir şehir ararım gitmeye
Ne de bir deniz
Biliyorum ki nereye gitsem
Gelecek arkamdan bu şehir
Ve ben hep aynı sokakta dolaşıp duracağım
Tek tesellim bu şarabı kevserden içenlerin hâli hep böyle olmuştur
Geride paramparça bir şiir
Üstümde kanın
Kurur acıyla birlikte