Bir hüzün sağanağı başlar
İner yüreğimin en derinine sen aklıma gelince
Ne yenir ne yutulur
Ne göz görür ne de elle tutulur
Ne dil söyler ne de kalem yazar
Sonra bir yağmur başlar seninle beraber iplik iplik
Şehir kapanır içine
Toplanır bir kalabalık beynimin orta yerinde
Sardıkça sarar beni yarıda kalan öpüşlerinin ateşi
Mahvolurum ağlamaktan


Işıkları kesilir şehrimin
Ben hep havasız ben hep karanlık
Dokunurum öyle kendi yorgun yaralarıma
Gidişin sarar beni damga damga
Etimin her zerresine kadar
Omzuma dokunur ecelin eli yumuşak yumuşak
Gel gör ki farkında değilsin yüreğimi ele geçirdiğinin
Anılarınla çevrili geçmişi yaşarken an be an
Ölüm kurtuluştur diyorum
Unuturum diyorum o zaman
Gel de öl öle bilirsen
Çöküyor dudaklarıma yabancı bir egemenlik
Yumuyorum gözlerimi sana
Kaybediyorum kendimi karanlıkta
Gömülüyorum kendi etime
Kendi yüreğime



Ömrüm son bulsa da seni sayıklayarak
Pişman değilim olmayacağım da
Seni ben acısız bir ölüm için severken
Ölümün doruğunda öptüm yazgımı
Ve öleceğim her kiraz mevsimi geldiğinde

Ama öpüşe bilseydik seninle şöyle kana kana
Ölebilirdim rahatça gözüm arkada kalmadan