Bağışla beni anam!
Yanlış hayata imza atmışım
Hem seni, hem kendimi yakmışım
Renklerin arasından ben karayı seçmişim!

Bir kabusmuş gördüğüm, rüya sanmışım
Yalnız gökyüzüne bakmışım
Yıldızları bereketim, talihim bilmişim
Ay’ı görmüş, ay gülüşlü yar demişim
Şafakta güneşi görmüşüm
Hayat ne parlak, ne aydınlık
Ne büyük bir nimet bu sonsuzluk demişim!

Yanılmışım be anam!
Göğümün beyaz bulutuna aldanmışım
Mutluluk pamuklar içinde yaşıyor sanmışım
Yeryüzüne bakmamışımki hiç
Ayağım çamura saplanmış, görmemişim
Ben bu dünyayı hep gökyüzü bilmişim
Tek celsede ölmeliyken
Ben yavaş yavaş ölmüşüm be anam!..

Dürüstlükten, doğruluktan başka bir şey öğretmemişsin
İyilik ve güzellikle yıkayıp koymuşsun bu kalbi içime
Vicdanınla yaşa demişsin, “alnın açık, yüzün pak”...
Maskelerle gizlenen gerçek yüzlerden hiç söz etmemişsin
Aşkın yalan gülüşlerine sen de aldanmışsın
Sen de yanılmış, kandırılmışsın be anam!..

Şimdi sen beni dinle, kulak ver sesime:

Duldasızsan; yağmur yağmasa da ıslanırsın
Fırtına çıkmasa da savrulur, alt-üst olursun
Kar düşer saçlarına, ağarırsın
Gök gürler, şimşek çakar, ateşler saçılır dört yanına
Gökyüzü şaka yapıyor sanırsın
Aklından gerçeği silersin
Yerle yeksan olur dünyan, yıkılırsın...

Sen bunları görmemişsin
Bu yaşamı sen de tanımamışsın be anam!..
Keşke daha iyi okusaydın hayatın entrikalarını da
Takılmasaydı eteklerim evrenin çarkına!
Ne düzenin oyunlarını tanısaydı
Ne sahte yüzlerin ışığını arasaydı bu gözler
Yavaş yavaş küçülseydi kötüler, kötülükler aklımda
İşte o zaman, karanlıkta boğulmazdı iyilikler
Gökte değil, yerde dolaşırdı melekler anam!..

Rukiye Çelik
29 Ocak 2015/ANKARA