Kaldır da bak başını
Aç o mavi gözlerini
Göğsünde dikiş izleri var göğün
Canı yanıyor, canı...
Kalbine diken battı ülkemin
Yarası kanıyor,Ey Ata’m!
Ey 10 Kasım!..

Duman semayı hapsetti
Sen’i bizden saklıyor
Görmezsek yüzünü
Duymazsak sesini
Unutacağız sanıyor...

Ben de diyorum ki:
Ey bre gafil!
Sen kimsin ki, Güneş’imizi saklıyorsun
Sen kimsin ki, Ata’mıza gölge ediyorsun
Ve sen kimsin ki, Bayrağımızı indiriyorsun...

Kaç 10 Kasım geçti, biliyor musun
Hüznümüz göğe merdiven kurdu, anlıyor musun
Ama unutmadık biz O’nu
Unutmayacağız da...
Aklımız akıldır, Önderimiz Atatürk’tür
Asla O’ndan vazgeçmeyiz...

Gözlerimiz bulutlansa da
Göz çukurlarımızda yaş toplansa da
Her 10 Kasım’da canımızdan can kopsa da
Her zaman O’nun izindeyiz
Devrimlerinin, ilkelerinin sahipleri,
Beynimize kazılan o değerli sözlerinin bekçileriyiz...

Ey Ulu Önder!
Ne Sen, ne Cumhuriyet’in kalplerden silinecek
Varlığımızın nedeni, hürriyetimizin sebebisin
Rahat uyu Sen, gözün arkada kalmasın
Hayatımız son bulsa da
Dimdik duracak Bu Vatan
Sonsuza dek dalgalanacak Bu Bayrak...

Ne 10 Kasım, ne Sen
Ne de Türkiye Cumhuriyeti unutulacak...
Öyle bir iz bıraktın ki, Ey Yüce İnsan!
Gölgen bile yetiyor, yolumuzu aydınlatmaya...

Ruhun şâd, mekânın cennet olsun...


Rukiye Çelik/Ankara
10 Kasım 1953/2014