Kara kış geldi çattı
Dışarısı buz gibi
Pencereden
Çatıların saçaklarından uzayan buzlara
Takıldı gözlerim
Hani dedim bir koparsa deler geçer insanı

Başımı sola çevirdiğimde
İçim burkuldu çattım kaşımı
Yaşlı çınar ağacı da yapraklarını dökmüş
Ne yazık ki
Şimdi çırılçıplak karla kaplı dallar
O ağaç ki kuşlara kol kanat oluyordu

Sonra baharı düşledim
Baharın o güzel yeşil yaprakları
Nerede şimdi
Nerede o ötüşen kuşlar
Bir ah geçirdim içimden
Sanırım özledim

O cıvıltıları yok mu şen şakrak ötüşler
Şimdi karla kaplı çıplak dallarda
Sığınacak yer arıyorlar

Derken
Bir dal kıpırdadı karlar döküldü
Birden yere baktım adeta yüreğim söküldü
Bir serçe can çekişiyor gibi çırpınıyordu
Avuçlarıma aldığımda ürkü verdi
Ama kaçamıyordu

Kanatları buz tutmuş garibin
Bir kanadı kanıyor
Belki düşerken dala takıldı
Sıladan yavrudan ayrı harelenmiş
Küçük yüreği hızla çarpıyordu
Avucumun sıcaklığıyla
Isındıkça sakinleşti

Sonra eve alıp
Sobanın yanına küçük bir kutuya bıraktım
Küçük çay tabağıyla ekmek kırıntısı ve su koydum
Gagasını açamadı hala titriyordu
Ürkek ve korkak bakışları üzerimdeydi
Bir saat sonra gagasını açmaya başladı
Çıkardığı ses hırıltı gibiydi
Yaralı kanadını kıpırdatmaya çalışıyordu

Bir kaç ekmek kırığı aldı gagasının ucuna
Ama yutamadı geri bıraktı
Bir empati kurmaya başladım yaralı serçeyle
O da ben gibi yaralıydı
Birbirimizin yaralarını sardık
Sarmaladık
Yaraları iyileşip kanatlarını çırpmaya başlayınca
Artık onun için uçma vakti gelmişti
Penceremi açtım
Elimdeydi kafasını bana çevirdi
Elimi öper gibi gagasıyla avuç içime dokundu
Büyük bir heyecanla kanatlarını açarak uçup gitti
Ve gökyüzünde kayboldu

Belki de
Giderken bana anlatmak istediği
Hayatta zamanla geçmeyecek
Onulmaz yaraların olmadığıydı
Ve umudun her zaman var olduğunun kanıtıydı....

NAZLI HÜZÜNYILDIZI