öyle kırgınım ki kendime,
kırgınlığım denizlerden deryalardan çok...
öyle kızgınımki kendime,
yanardağlardan daha kızgın.
ellerini bırakdığım ogün,
ellerimin lanetlendiğini nerden bilebillirdim ki?
ve sensiz geçen her anın,
dünyanın
ve her bakdığım gözün bana zindan oluşunun.
allahın adaleti çok büyük,
bırakmıyor buradaki günahları ahirete.
bırakmadı,
gözlerim
gözlerinin
esiri.
ve ben günahlarımın bedeli olarak ödüyorum,
göremediğim her saniye gözlerinle...
ve ben özlemden,
hasretten,
ve ben
sensizlikden,
ölemiyorum.
sürünüyorum.
ve denk gelipde gördüğümde yüzünün resmini bir yerde,
gözlerindeki kırgınlıkda,pişmanlıkdan ölüyorum.
acıdan,
kederden,
bin defa,
sonsuz defa,
ölemiyorum...
Bırakıp giden bensem,
neden ben ölemiyorum.
sevdiğim,
hasretim.
gözlerin diyorum,
ellerin diyorum,
meğer benim cennetimmiş...
dudaklarında yaşamın tadı varmış,
yüzün en güzel masallardan daha güzelmiş.
ve ben kendime hergün,
öl
öl
öl...
hergün ölemeden öl diyorum.
ahhhh
sesinin esiri kalbim,
senin bir çift gözün,
cennet bahçesiymiş,
bilemedim
bilemedim
meğer ne çok bilememişim.
öl
öl
ölemeden öl ozaman....

sessizliğinle hergün döverken beni,
izin vermessin artık cennetinden bir yudum daha almayı,
ölemiyorum.
üstelikde senin olduğun bir dünyayı arkamda bırakıp gitmek istemiyecek kadar ölemiyorum.