İstanbul...
adı efsunlu tadı müsemma şehir
kaç kişiyi beslersin bağrında
kimini çatılar altında
kimini sokaklarında
evlerin caddelerin semtlerin
dizi dizi inci söyle neren senin birinci
meydanların kaçanların kovalayanların
hasret çekenlerin çeyrek asırdır
vuslata soyunanların üç öğün
kimi kahkahalarla gülerken
ağlayanların ne bol
...Söyle eyy gönlümün sultanı sırlı şehir
tadılmamış mutlulukların başkenti
doyumsuz sevdaların aşkkenti
çığırtkan martıların kumruların
birde sokak çocukların var
sahi sokakların çocukları olur mu
yatağı taşmıdır kuru ekmek aşmıdır
gözlerinden akan gülücük yerine yaşmıdır
kafayı koysa kuytuya sokak emzirecek
uyurken mışıl mışıl şehir ışıl ışıl
...Ve müstesna mekan aç açığında çok
kimi yemeğe kimi şefkate oruçlu
okunurken yedi tependen saba makamından ezan
havaya sızıyor yüreklerden yaşanmışlıklardır sızan
her gün yeniden kurulup bulurken vücut
bize yine en güzel lügat düştü sükut
...
Yunus Ça