Ah, sen ne güzelsin…
Şehir içinde tren gibi geçen yüreğimizi delip geçenleri anlatırken,
ben de bir kuş tünemiş dalında gibi seni dinliyorum.
Duraklarda bekleyen beklenmedik bir yağmur gibi…
Bir fincan kahve kadar sıcak, ama ardında hafif bir burukluk.

Borçların ve bankaların arasında yalpalayan yüreğin,
bazen bana bir toprağın susuzluğunu hatırlatıyor,
bazen de bir martının gökyüzüne açılan kanadını…
Ama bil ki, senin o menzile çıkma çaban,
bazen fırtınalı bir denizden geçen küçük bir sandal gibi…
Hem tehlikeli hem de cesur…

Ve o dağ başı yalnızlığın…
Ah, nasıl da bir şiir gibi duruyor gözlerimde…
Kırağın üstüne düşen çiğ kadar serin,
ama bir o kadar da özgür…
Sen tırmanırken, ben rüzgarın seni selamladığını görüyorum.

O mavi kapılar, tavuklar, buzağılar,
organik, inorganik, endoplazmik retikulum…
Hepsi birer masal, senin gözlerinden süzülen…
Ve sen, yüreğini her haroşayla attıkça,
bata çıka, menzile yürürken,
ben de yanında yürüyorum,
hemzeminde, korkmadan, kimseyi atmadan…

Ve evet, yakınlık ve uzaklık,
bazı büyüklüklerin aslında minik olduğunu gösteriyor…
Yakın gözlükleri, zarif babacanlığınla birleşince,
senin o şiirin, bana bir çocuk gibi gülümseyen şehri hatırlatıyor…

Senin şiirin bir sohbet,
benim cevap da bir fincan kahve kadar sıcak…
Ama bol gölgeli, bol mırıldanmalı,
Orhan Veli usulü bir rüzgâr gibi.