aşk hep, bir zamanlar diye başlar
ve bir zaman sonra bitip giderdi hayatımdan
saatlerin usulca durduğu zamanı özlemiştim
ayrılığa sözlenen yüreğimin bir kaç zaman sonrasıydı
ılık bir gülüşle açmıştım gözlerimi
işte sen, işte o, işte ben dediğim bir gündü
yıllara selam duran ayların tükendiği bir sabahtı
tatlı bir tebessümle uyanıp, mutlu bir yağmurla ağladım
kimliğimi kaybettiğim şu karanlık gecelerde
benliğim ile tanıştım
ardıma baktığımda boştu
aklımı tırtıklayan bir şey de yoktu
sol yanımda bir sıcaklık ve
erimeye yüz tutmuş bir buz kütlesi
ve yine elimi biraz kaldırdığımda, sağımda seni
kalbinde ise gönlümü buldum
zaman durmuştu, saat kaçtı bilmiyorum, donmuştu
işte o dediğim bir anda, kendimle tanıştım
denizin nehire değmesi gibiydi sanki
suyun hayat vermesi, toprağın bereketi gibiydi o
onca yıllar yenik düştüğüm zamanda saatler suskundu
hep bir zamanlar diye başlayan aşk, bir anda içime dolmuştu
bir zaman sonra bitenlerden, gidenlerden değildi o
o bambaşkaydı, farklıydı, kalbimin ta kendisiydi belkide
hayatı, yaşamı durduran, tek neden di varlığı
hoşça kal diye gittiğim gecelerimden
merhaba diye uyanmıştım sabahlarıma
tatlı bir pınara uzatmıştım ellerimi
tüm gerçekliğide, kana kana, içiyordum hayallerimi
biraz da kırgındım aşk’a sevdaya
neden böyle geç kalmıştı ki hayata
neden böyle geç kalkmıştı bu sabah…
.
.
.
Mawish
.
.
.

BU SABAH – Mawish Şiirleri