nerde
gerçeğin kaynağı
gözümüzü kıstığımız görüntülerde mi?
doğruyu haykıran kızda mı yoksa
kollarından tutup devre dışı bırakan
güvenliksiz güvenlikçilerin
arka cebinde mi?


şu önümüzde konuşan direkte olamaz herhalde
bütün görüntülerimizi beynine kopyalayan
önüne dikte edilen sunumları
gözü kapalı imzalayan
her adım atışında
bir taşı eksilen
k’ayıpta


kimin ön cebinde arka sokaklar
kim nasıl kaynatır bir tas çorbayı
kimin taşlı pirincini ayıklar kadınlar
alçak katlı evlerde
teneke saksılardaki çiçekler
kimin bakışlarında açar çiçeğini
nasıl açar on bir aylıklar
on ikinci aya özlemle


son aya bırakılır hep, dik duruşlar
ilk bakış gibi, sevgiliye
aşkın gözü patlar umutsuzluktan
tek damar koşulur barışa
hiç küsülmemiş olanlarla
bir anne oğul
ve karı koca
ne kadar küser birbirine


nedir kaynağı birlikte gülüşün
hayatımızdan akıp giden şiir
durmaz bir ülke gibi
çeke çeke götürüldüğü çıkmazda
insan ise

düzgün terazide hesaplanıyorsa
ellerinin ederi
yüreği değin
kayba karışmadan merdiveni
aynı yerden çıkılıyorsa
varılmak istenen cennete




21. 01. 2015 / Nazik Gülünay