büyüttüm ellerimi
çocukluğumun geçtiği sokakta
bütün evlerin içine yakmak istedim lâmbaları
yıldızları eyerledim
koşum atları sürüldü yola
nazı bıraktım yara
kollarımı açtım

düşlere bırakmadım gelincikli tarlada yürümeyi
uçurtmamı yaptım, saldım göğe
gök bıraktı ağır adam hallerini
mavi bir saha açtı
hızı uçurtmama; rüzgârı ona bağlı
elimle çözüp açıyorum ipini
yükseltiyorum istediğim fite kadar

önemli değil derimin rengi
her şeyden önce uzattım ellerimi
kara demirden daha gösterişsiz
Bilâl’in sesi örneğin, yanlışımı kapar insanlığım
kendinden başlar örmeye
küfünü pasını silip bakırın


altın olmaz susuşum
dil gerçeği haykırmazsa
düğümsüz tellerle işlediğim nakış
bozulur yüreği katleden seste
verdiğim emeğin sağlaması
siyah astarı insanın
boğazıma tıkılır

kim yeniden onarır insandaki çürüklerini
yaraya dönüşür beynime takılan uçurtma ipleri
özgürlüğümü kemirir kurt
uçurtma bilmeyen eller
nicedir çıkmıştı koynumdan
şarkı söylemeyi benden öğrenen
beşiğini salladığım kardeşim
gece eyliyor günümü
son sözümü söylemeye gidiyorum
bir yerinden yırtıp eteğinin


ey yar hangi sabahımdasın
sana hazırlarım düşten keskin ellerimi
gülden ince özleyiş
incitmeden bakışını
gözlerine doluyor
ilk sağanak
son damla


dirileri yoğuruyor ellerim
ak patiskada leke hayatın tokadı
değil mevlitte ağıtta
önde yürüyor yaşamak
ölü ayaklarından









16. 01. 2015 / Nazik Gülünay