" Üzülmüş,
belki dünya ile horlanmışım.." Cahit Zarifoğlu

I-

Avuçlarında defne saklayıp
gözlerinde kahve kırklayan
gülüşünde güller dans eden kadın,
ellerim diken, yüreğim söz yarası
öğretmediğin yanından yaşıyorum
tomurcuk sunduğun hayatı
içnde mutlu son olan masallara kanıyor
kendi cehennemimde yanıyorum
kırık bir mum misali

öğrettiğin gibi
tüm adımlarımın sonuna sabır ekledim
düştüğüm çukurları öyle bir sevdim ki
ve öyle büyüdüm ki küçük hayallerimde
nefesimce öldü beni hayat
kefenim mavi renkte
hayat gri


II-

sahi
büyümeyi kim öğretti bana anne
ilk yalanı kim söyletti
kim itti beni düş çukurlarıma
kim avuttu günahlarımda
aymaz ve kimsesizliğimi

çözemedim
kaç desibel ederdi oysa kulaklarda veda sesi
kimler yalanladı katrani gerçekleri
ve kim karar verdi mutluluğun ölmesine
ah anne
rüzgar adımlarımı yavaşlatmazsa
donmasa eğer filizlerim bu kış
becerebilirse kozam çatlamayı
uçacağım kelebek misali
z’amasız takvimlerden düşen
mavi günlere


III-

bilirim
ecel bin kez koklar annelerin saçını
ve bırakmaz
cebinde telaşından başka birşeyi kalmayan
bir babanın yakasını
sussun
kimse demesin aksini
babalar bir kere ölür, anneler iki!
çocuklar ölümsüzdür
kelebekler hayali...